- Gegevens
- Geschreven door: Fred Heistek
- Categorie: Geschiedenis
Gooi ze niet weg!
Iedere familie, ieder gezin bewaard familiedocumenten zoals foto’s, trouwboekjes, brieven, dagboeken, geboortekaartjes, rouwbrieven , trouwkaarten, persoonsbewijzen enzovoort, enzovoort. Vaak bewaard in dozen, soms ingeplakte in albums. Meestal wordt er niet meer naar omgekeken en op een zeker moment zelfs weggegooid. Dat is jammer. Om te voorkomen dat materiaal in de toekomst verloren gaat en niet meer beschikbaar is voor generaties na ons, heeft de Heijstekfamiliestichting een digitaal archief aangelegd. In de loop der jaren is zo een grote collectie ontstaan met foto’s en vooral met geboorte-, trouw- en overlijdensaktes.
Bezit u documenten gerelateerd aan de Heijstek familie en wilt ook u voorkomen dat deze verloren gaan? Wees dan zo vriendelijk en deel ze met ons. Graag gescand of door u gefotografeerd. Wij ontvangen deze documenten graag op
***
In augustus en september 2013 werd een door Fred Heistek geschreven verhaal in twee delen gepubliceerd op dit weblog. Hoofdpersoon was Antonie Heijstek, op 8 april 1840 in Rotterdam geboren. Hij ging naar zee, ging wonen in Nederlands-Indië en werd daarmee de stamvader van de Indische tak. Door het vinden van steeds weer nieuwe feiten en feitjes kan het artikel na tien jaar een vervolg krijgen, worden aangevuld en in een enkel geval zelfs aangepast. Maar we laten u ook kennis maken met een aantal familieleden van hem.
Velen van u weten vast nog dat het huidige Indonesië tot 1949 Nederlands-Indië was. In een eerdere publicatie op dit weblog werd in twee delen verhaald over de Indische tak van onze Heijstekfamilie. Hoofdpersonen waren Antonie Heijstek (Rotterdam 1840-Semarang 1891) en zijn vrouw Maartje Lydia Spaanderman. Na het overlijden van Antonie en Maartje bleven twee van hun drie kinderen en hun nageslacht in Indië wonen en zouden de oorlogsjaren onder de Japanse bezetting van 1942 tot 1945 meemaken.
De Boldootwagen en het skaithoisie
Vroeger rond Koninginnedag, tegenwoordig Koningsdag wordt officieel bekendgemaakt aan wie een koninklijke onderscheiding wordt toegekend. Een dergelijke onderscheiding, in de volksmond informeel lintje genoemd, is in Nederland een symbolische erkenning voor persoonlijke, bijzondere diensten voor de samenleving.
Een familieonderzoeker (lees genealoog) is een persoon met een bovengemiddelde belangstelling voor geschiedenis in het algemeen en in die van zijn (voor)familie in het bijzonder. Daarnaast zal hij puzzelen niet uit de weg gaan. In ieder geval niet als hij of zij een moeilijk te lezen document voor ogen krijgt dat eeuwen geleden is geschreven. Toch zal ook hij zich zo nu en dan vertwijfeld afvragen: Wat staat daar?
At the same time that Andries Pretorius and his Wen Kommando (including our Erasmus men) were burying the remains of Piet Retief and his delegation to Dingane, nearly a year after those terrible murders on the hill of Kwa Matiwane, another contingent of the commando were at the Italeni battlefield to locate and bury the bones of Piet Uys, the Malans and seven others who died there. We know our 4th-great-uncle Hercules Malan is buried in the communal grave with Piet Retief, but cannot be sure that our 3rd-greatgrandfather Jacobus, his son David and nephew Johannes Malan’s remains were indeed found. If so, they all lie buried at Italeni in a grave that has lost all its markers. After the burials, the two Erasmus brothers returned to the laagers and said their farewells. Stephanus would stayin Natal with Pretorius while Lourens and his son Daniel headed back across the Drakensberg mountains to their families across the Vaal River. I wonder if they had became friends with the Malans while in Natal? It seems possible, seeing as both families were at Gatsrand/Veglaager, and the men fought together during two major battles. Helena was still small, though. It would be another twelve years before Daniel and Helena would bring the Erasmus/Malan families together through their marriage to one another.